Piewsze kroki w Nowym świecie

Witam serdecznie.
Obecnych, przyszłych i tych którzy nigdy tego czytać nie będą.

Trudno jestem jaki jestem, mam nadzieję, że większa część Was będzie mnie poznawać bądź nie. Nie podoba się, to Wypierdalaj. Nic na siłę.

Założyłem tego bloga z myślą o odkrywaniu mojego "Inner me" i to nawet nie przez siebie samego. Tylko kogoś kogo jeszcze pseudonim poznacie dziś.
Pozdro dla kumatych, Dzięki wielkie jesteś moją Muzą.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział I
"Wyjście"

         Miałem "sen"...

Jak wiję się z bólu, szara włócznia przebija mi ramię. Krew sączy się powoli, a ja jestem spętany.
Nie mogę mówić, znaczy się nawet drę tego ryja, ale nikt mnie nie słyszy.
Pustka 4 ścian, niby miejsce znajome dla mej pamięci , ale nic kurwa nie ma nazwy. Nic !! 
Nie da się określić tego co przeżywam.
Postacie migają przed moimi oczami, cienie przeszłości, a może zakrwawione ryje mej zemsty 
*Jak się tylko stąd wydostanę*
Tylko pytanie brzmi , gdzie ? Gdzie kurwa jestem.
Ocieram ramię z krwi próbuję wstać, rozpętać się z tej niemocy. 
Mam to codziennie. Codziennie przez 3 lata. Każdego dnia coraz więcej pojawia się twarzy.
W pewnej chwili otwierają się drzwi puszczają wszelkie więzy i jedyną drogą jest wyjście. 
Więc wychodzę. 
Chwile potem zapierdalam w kamieniołomie przez 16 godzin biczowany przez gnomy czy inne jakieś pokurwione stworzenia. 
Po tym czasie wypuszczają mnie i znów jestem gdzieś.
Tu znowu siadam.
I znowu to samo. 
Coś mnie łapie i pęta. Mimo wolności ciała mam spętane myśli.
I wtedy dopiero kładę się spać.

Aż do wczoraj...

Gdy otworzyły się drzwi, usłyszałem Ją.
Przez ten skowyt przeszły mnie ciarki, ale mimo przerażającej wizji co mnie czeka za tymi drzwiami.
Nie czekałem.
Drzwi nie wyglądały tak samo, rozbrzmiewały dźwiękami natury, szeptały do mnie.
Błyszczały blaskiem księżyca w pełni.
To był samoistny portal do innego świata.

-Co mi kurwa szkodzi, gorzej nie będzie.

Przeszedłem.

-Ja pierdole jak tu pizga

Uderzył we mnie blask pustki.
Dotarło do mnie, że jestem w samym środku śnieżycy.
Przez sople i płaty, które napierdalały mnie po ryju.
Dojrzałem jej wzrok. 
Przeszywający, pełny bólu i jakiejś dziwnej mocy
Czerwo-srebny blask, odbił się w jej oczach.
Postać w ciemnym kapturze o kobiecym kształcie.
Przyglądała się przez chwile.
Nagle zrobiło się tak gorąco, mimo tej całej pierdolonej zimy w okół.
Topniałem przez skwaru wypływający z jej oczu.
Prócz całej ciemności w otoczce jej postaci, tylko oczy dawały jakiekolwiek znaki.
Poczułem jak się do mnie uśmiechają, może z chęci pożarcia mnie, pożądania czy posiadania.
W końcu to ja byłem świeżym mięsem w tym miejscu.
Nagle poczułem ból w klatce piersiowej, uklękłem na rozkruszone szkło pod nogami. 
Podniosłem wzrok
I zobaczyłem odbiegającego w dal czarno-srebnego wilka.
To była Ona, Wilczy Demon.

-Taa , To pewnie było miłe powitanie. To się kurwa nie skończy dobrze.

Rozejrzałem się po tej nie egzystencjalnej zapadlinie świata i z czystej ciekawości,

Ruszyłem przed siebie jej tropem.